17 czerwca br. w Młodzieżowym Ośrodku Wychowawczym Księży Orionistów w Warszawie wybuchł pożar. Spaleniu i zniszczeniu uległa znaczna część pomieszczeń na 1 piętrze budynku. Dzięki sprawnej ewakuacji nikomu nic się nie stało. Gaszenie pożaru podjęte przez Księdza Dyrektora i Wychowawców, a następnie przez Państwową Straż Pożarną uchroniła od spalenia całego obiektu. Pomimo zdarzenia wychowankom zapewniono bezpieczne i higieniczne warunki pobytu w placówce. Zwracamy się z serdeczną prośbą o pomoc w wyremontowaniu spalonej części Ośrodka. Każda pomoc finansowa pomoże przywrócić funkcjonowanie zniszczonej części budynku oraz rozbudowaniu systemu przeciwpożarowego.

LINK DO POMOCY FINANSOWEJ DLA MŁODZIEŻOWEGO OŚRODKA WYCHOWAWCZEGO 

Bardzo Wam dziękujemy za każdą okazaną pomoc.

Dom przy ul. Barskiej 4 w Warszawie, w którym mieści się młodzieżowy ośrodek wychowawczy, ma piękną historię. Szczyci się już prawie stuletnią przeszłością i tradycją wychowawczą, powstał z inicjatywy ks. Franciszka Toporskiego, zwanego „ojcem sierot” i został oddany do użytku w 1913 r. Pod jego dachem znaleźli schronienie zdemoralizowani chłopcy, sieroty i najbiedniejsi chłopcy z Warszawy i okolic. W 1939 r. dom, zwany wtedy „Antoninem” (od jego patrona – św. Antoniego), został przekazany księżom orionistom, którzy utrzymali jego profil, czyli opiekę nad sierotami do 1953. Po przemianach społeczno-politycznych, do jakich doszło w Polsce w latach 1989-1990, orioniści postanowili odzyskać bezprawnie zagarniętą własność i idąc za wezwaniem założyciela – ks. Alojzego Orione – wznowić działalność wychowawczo-społeczną. Stało się to w roku 1990, kiedy to ówczesne władze zgodziły się na zwrócenie zagarniętej nieruchomości, wraz z ośrodkiem i podopiecznymi. Tak księża orioniści przejęli młodzieżowy ośrodek wychowawczy i od tego czasu funkcjonuje on i działa jako jedna z nielicznych placówek typu resocjalizacyjnego w Polsce, które prowadzone są przez Kościół katolicki. Od samego początku w „Domu na Barskiej” wszelkie wysiłki podejmowane przez księży, siostry i wychowawców zmierzały ku temu, by stał się on dla wychowanków ich domem rodzinnym, by panowała w nim atmosfera wzajemnej miłości, akceptacji i szczerości.